Nûh di Tewratê de
Çaxê
Xwedê erd û ezman afirandin, her tişt qenc bû.
Lê
mirovan zû ne li gor daxwazên Xwedê dikir û gava Xwedê li wan nihêrt, ew poşman
bû. Xwedê li erdê nêrî û dît ku çiqas xera bûye. Erd tije zordarî bûbû, çimkî
hemû mirovên li ser erdê, riya xwe xera kiribûn.
Xwedê
got: «Gerek e hemû mirovên ku guhê xwe nadin min, bên cezakirin.Ezê mirov,
heywan û teyrên ezmên ji ser rûyê erdê xîş bikim.»
Di
wan rojan de di hemû dinyayê de mirovek bi tenê hebû ku bi dilê Xwedê bû. Ew
zilamek rast û qenc bû û ji Xwedê ditirsiya. Navê wî Nûh bû.
Xwedê
ji Nûh re got: «Dawiya hemû mirovan hat. Çimkî ji rûyê wan, erd tije zordarî
bûye. Ezê wan ji rûyê erdê helak bikim. Ji xwe re gemiyekê çêke. Di gemiyê de
odan çêke û gemiyê ji derve û ji hundir ve zift bike. Divê gemî 133 metre dirêj
be, 22 metre fireh be û 16 metre bilind be. Gemiyê sê qat çêke, banê wê jî çêke
û deriyê gemiyê bixe tenişta wê.Ezê tofaneke mezin rakim û her tiştê ku bîhna
jiyanê di wan de heye, wê helak bibe. Li ser rûyê erdê, hemû wê bimirin. Lê ezê
peymana xwe bi te re girê bidim. Tu û kurên te û jina te û bûkên te, hûnê
bikevin gemiyê.»
Nûh
li gor emirê Xwedê ji darên mezin gemî çêkir û zift lê xist, da ku av nekeve
wê. Gelek odên wê hebûn û banê wê hebû, pencere û derî di tenişta gemiyê de
bûn.
Hingê
Xwedê ji Nûh re got: «Ji her cûreyê teyr, dewar û heywanan dido dido – nêr û mê
– bibe gemiyê, da ku ew bi te re sax bimînin. Û ji hemû heywanên helal ji xwe
re heft heft – nêr û mê – bistîne. Û ji her cûreyê xwarinê bi xwe re bibe, da
ku ji bo we û wan bibe xwarin. Piştî heft rojan ezê 40 roj û 40 şevî baranê bibarînim;
ezê her tiştê jîndar ji ser rûyê erdê xîş bikim.»
Nûh
jî her tişt wek ku Xwedê jê re gotibû kir.
Çaxê
Nûh 600 salî bû, di meha diduyan de, di roja 17ê mehê de, hemû kaniyên kûrahiyê
derbûn û çaviyên ezmên vebûn û baran 40 roj û 40 şevî li ser erdê barî.
Çaxê
tofanê dest pê kir, tam di wê rojê de, Nûh û kurên wî Sam, Ham û Yafet
û jina Nûh û her sê bûkên wî ketin gemiyê. Piştre Xudan derî girt. Û wek ku
Xwedê li wî emir kiribû, ji her cûreyê heywan, dewar û teyr, dido-dido li ba
Nûh di gemiyê de bûn. Lê hemû mirovên ku guhê xwe nedidan Xwedê li derve man.
Li ser erdê 40 rojî tofan çêbû. Av zêde bû, gemî ji erdê rabû û gemî li ser rûyê avê diçû. Av li ser erdê zehf gelek bilind bû û hemû çiyayên bilind nixumandin. Av heft metre din jî bilind bû û çiya nixumandin.
Her
tiştê ku li ser erdê diliviya – teyr, dewar û heywan û her tiştê ku li ser erdê
dişêle – û her mirov helak bû. Hemûyên li bejê tevde fetisîn; her tiştê jîndar
ku li ser erdê bû, tev hatin xîş kirin. Tenê Nûh û yên ku bi wî re di gemiyê de
bûn man.
Av
150 rojan li ser erdê bilind ma. Hingê Xwedê Nûh û hemûyên ku pê re di gemiyê
de bûn, anîn bîra xwe û ba li ser erdê rakir.Kaniyên kûrahiyê û çaviyên ezmên
hatin girtin û baran sekinî. Hin bi hin av ji erdê kişiya û di roja 17ê meha
heftan de gemî li ser çiyayên Araratê
rûnişt.
Piştî
40 rojî, Nûh pencera gemiyê vekir û qirik şand derve. Heta ku av li ser erdê
zuwa bû, ew vir ve û wir ve firiya.
Hingê
Nûh kevok jî şand, ku bibîne ka av ji ser rûyê erdê kişiyaye an na. Lê kevokê
cih ji xwe re peyda nekir û vegeriya ba Nûh, çimkî av hê jî li ser tevahiya
erdê bû. Nûh destê xwe dirêj kir, ew girt û anî gemiyê ba xwe.
Piştî
heft rojên din wî carek din kevok şand. Êvarê kevok zivirî ba Nûh û va ye,
peleke zeytûnê ê nû jêkirî di nikilê wê de bû. Hingê Nûh zanî ku av ji ser rûyê
erdê kişiyaye.
Piştî
heft rojên din wî cara sisiyan kevok şand, lê ew hew lê vegeriya.
Çaxê
Nûh 601 salî bû, di roja 27ê meha diduyan de, erd bi tevahî zuwa bû. Hingê
Xwedê ji Nûh re got: «Hûn hemû, tu û jina xwe, kurên xwe û bûkên xwe ji gemiyê
derkevin. Hemû teyr, dewar û heywan û hemûyên ku li ser erdê dişêlin derxe, da
ku ew li ser erdê belav bibin û zêde bibin.»
Îcar
Nûh û her sê kurên wî û jina wî û bûkên wî derketin û hemû heywan û her teyr û
her tiştê ku li ser erdê dilive, hemû jî ji gemiyê derketin.
Hingê Nûh ji Xudan re qurban pêşkêş kir. Wî ji keviran gorîgehek çêkir û çend heywanên helal û çend teyrên helal anî, serjêkirin û li ser gorîgehê şewitandin, kir gorî. Xudan ew gorî qebûl kirin û bi wan kêfxweş bû û ji xwe re got:
«Fikrên
dilê mirov ji zaroktiya wî ve xerab in, lê dîsa jî ez ji rûyê mirov carek din
erdê naxim bin nifirê. Êdî wek ku min kir, ez carek din li her tiþtê jîndar
naxim.
Heta
ku erd bimîne, çandinî û dirûn, sar û germ, havîn û zivistan, roj û şev xilas
nabin.»
Xwedê Nûh û kurên wî bimbarek kirin û ji wan re got: «Zêde bibin û rûyê erdê tije bikin. Tirs û heybeta we wê bikeve ser hemû heywanên erdê û hemû teyrên ezmên, hemûyên ku li ser axê dişêlin û ser hemû masiyên deryayê; ew ji we re hatin dayîn. Ez her heywana ku dilive didim we ku ji bo we bibe xwarin; wek ku min giya û fêkî dane we, ez niha her tiştî didim we. Lê belê goştê bi xwîn nexwin. Çimkî jiyan di xwînê de ye.
Bi
rastî, kî xwîna we birijîne, ezê hesabê wê jê bixwazim; ezê wê ji her heywanî û
ji her mirovî bixwazim.
Her
kî xwîna mirov birijîne, Xwîna wî wê bi destê mirov bê rijandin. Çimkî Xwedê
mirov di sûretê xwe de çêkir.
Hûn
berdar bibin û li ser erdê zêde bibin.»
Hingê
Xwedê weha ji Nûh û kurên wî re got: «Ez peymana xwe bi we û bi dûndana we re û
bi hemû heywan, teyr û dewaran re,qayîm dikim. Êdî tofana ku erdê helak bike,
hew çêdibe. Nîşana peymana ku ez dixim nav xwe û we û her afirînê jîndar ê ku
bi we re ye, her û her ji bo hemû nifşan ev e:
Min
keskesor xistiye ewran, ewê di nav min û erdê de bibe nîşana peymanê. Kengê ez
ewran bînim ser erdê û keskesor di ewran de bê dîtin, ezê peymana di nav xwe û
we û her cûreyê afirînên jîndar de, bînim bîra xwe. Êdî ji bo helakkirina her
tiştê jîndar, qet carek din av nabe tofan. Kengê keskesor di ewran de hebe, ezê
wê bibînim û ezê peymana herheyî ya di nav min û we û her cûreyê afirînên
jîndar de, bînim bîra xwe.»
Nûh di Încîlê de
Di
Peymana Nû de 8 caran
behsa Nûh tê kirin.
Îsa
Mesîh got ku rojên berî ku ewê dîsa bê vê dinyayê, wê wek rojên Nûh bin.
"Di wan rojên beriya tofanê de, mirovan dixwar û vedixwarin, jin dianîn û
mêr dikirin; heta wê roja ku Nûh ket gemiyê, wan nizanibû ku wê çi bibe heta ku
tofan rabû û ew hemû bi xwe re birin. Çaxê Mesîh wê dîsa bê, wê bi vî awayî be.
Hingê du mirov wê li nav zeviyê bin, yek wê bê birin û yek bê hiştin. Du jin wê
bi destar bihêrin, yek wê bê birin û yek bê hiştin. Loma hişyar bimînin, çimkî
hûn nizanin Xudanê we wê kîjan rojê bê." (Metta 24)
Baweriya
Nûh tê qebûlkirin: "Bi baweriyê, Nûh, gava ew li ser tiştên ku hê
nedihatin dîtin ji aliyê Xwedê ve hat hişyarkirin, bi tirsa Xwedê ji bo
xilasiya mala xwe gemiyek çêkir. Bi vê baweriyê wî dinya sûcdar derxist û bû
wêrisê wê rastdariya ku ji baweriyê tê." (Îbranî 11:7)
Çîroka Pêxember Nûh li gora ola Îslam ê
KEŞTÎYA
HZ. NUH
Ji
Hz. Adem û Hava
gellekî zarok çê bûn û ewna jî hêdî hêdî zêde bûn. Dû mirina wan neslê wan bi
destê zarokê wan berdewan kir. Bi vî avayî pirr pirr salan şûva bêhejmar mîrov
serê erdê peyda bûn. Lêbelê ewna ji ser rîya rast der ketin û pirr bednav û bê
exlaq bûn. Hev dixistin, hevdira tiştê nebaş digotin û car caran jî hevûdin
dikuştin. Wana him Xwedê ra niyaz nedikirin, him ji bo qencîyên ku Xwedê dabû
wan jî şûkir nedikirin. Wana bi temamî Xwedê bîra xwe kirî bûn . Wana wer bawer
dikir ku, ewna hê hewceyê Xwedê nînin û qet nedixwestin ku tistekî ji wî
bibihîsin. Bi ser da jî bi xwe ra ji daran, an jî keviran pût çê kirûn û ber
wana da hustîyê xwe xar dikirin û secde dikirin. Bawer dikirin ku va pûtana
wana ra alîkarî dikin an jî zerarê didin wana. Lêbelê tenê Xwedê ku, yê mîrê
erd û ezmanan e, babetî perestinê ye. Ji ber ku wî, hemû heywan, av, dar û
zozan ji bona ku mîrovan ra xizmetê bikin afirandî ye. Wî aqil daye însanan ku
bila ser vî kaînatê raman bikin. Wî bi çêyîyên bêhêjmar însan ra alîkarî kirîye
û dike. Tav, hîv û stêr daye bin xizmeta wan ku mîrov wextê bipîvên û rê û
dirbê xwe bikanin derbixînin. Lêbelê mîrovan dîsa jî dilovanîya Xwedê înkar
kirin û pûtên xwe ra secde kirin. Ji bona va mîrovên nebaş Xwedê wana ra
pêxamber Nuh şand ku, wana va kirênê wanî nebaş dûrbixîne. Hz. Nuh mîrovekê
pirr baş, xwedî teqwa bû û Xwedê pirr bawerî dikir.
Xwedê
wîna ra çi got, Nuh wer kir. Wî bi salan gûnd bi gûnd her derî gerîya û kuderê
mîrovek dît, jê ra bi dengekî bilind got:
“Ey
gellê min, Xwedê afrandarê we ye û tenê ew nîmetên baş dide we. Dîsa vegerin
Xwedê û tenê Wîna ra secde bikin û ji tenê Wî alîkarîyê bixwezin. Ji pûtan ra
secde kirinê biqedînin. Ewna tenê dar û kevirin. Ez tenê dixwezim ku şîretekî
baş bidim we, min guhdarî bikin, bawerîya xwe bi Xwedê bînin, ez tistêkî din ji
we naxwezim.”
Nav
wan da mîrovên dilpak û baqil ji Hz. Nuh ra aha gotin: ”Bi rastî jî gotina Nuh
e. Em pûtên mirî ra, ku yên me bi destê xwe çê kirîne ra secde dikin. Ew rast
dibejî. Îro şûva werin, em Xwedê ra secde bikin û ji van pûtana dûr bikevin.”
Lêbelê
mîrovên dewlemend, qure û xwînsar jî, ku pirahîyê da bûn, nedixwestin guhdarîyê
Hz. Nuh bikin û li dij wî derketin: ”Na, va pûtana Xwedê men e ! Em tu
carî wana bernadin. Tu kî yî ku em gotina te bikin? Tu mîrovekî belengaz û
lawaz î. Lêbelê em mîrovên baqil û sehîkerin. Eger wusa nebûna em dewlemend
nedibûn. Em naxwezin guh bidin te.“
Lê
Hz. Nuh bêzar ne bû. Tim û tim diçû cem wan û ew dawetî rîya rast dikirin û
digot :“ Dest ji van pûtên xwe berbidin!“ Ewna jî lewma pirr diqahrîyan û
digotin: “Na tu dînî, çî yî? Me tiştekî aha hettanî îroj qet nebîhîstî bû. Ey
Nuh, te çi bîye, te aqlê xwe wanda kirîye?“
Hz.
Nuh jî aha bersiv da:“ Min çewt fam nekin, ez dîn ninim. Xwedê ez we ra
pêxamber şandim. Ji ber ku hûn li ser rîya rast derketine û ji putên ku we pê
destên xwe çê kirîne ra secde dikin. Va li cem Xwedê tiştekî pir nebaş e.”
Mêrivekî nav van mîrovan da pirr qahrîya, pê xwe nekanîya û Hz. Nuh ra got:“ Tu
mîroveki neçarî. Ma ji bona çîyê te Xwedê te ji mera pexamber bişîne? Ma
mîrovekî te baştir û te dewlementir ji bo vî kara tune bû?“
Hz.
Nuh gellekî pozxîn bû: “Belê, ez mêrivekî neçarim. Lêbelê Xwedê qûlê xwe ku,
yên bi dil bi Wî girêdayîne pir hez dike. Gava hûn va qezîyana nebijin û gotina
min bikin, wê gavê Xwedê we jî hez dike, we dike cenneta Xwe. Ew afirandarê we
ye. Ew rûhê we digrî û we roja qîyametê dîsa hişyar dike. Xwedê wê rojê we hemû
tiştan dipirse.”
Dû
qisedana Hz. Nuh ewna hinekî ber xwe ketin û yêkî ji wan got: “Nuh, ricayek me
ji te heye, gava tu tenê mîroven dewlemend û sozdar dor xwe kom bikî, we demê
dibe ku em dû te werin. Tev mîrovên neçar û qilêr em naxwezin hev ra bibin. Em
naxwezin bidû te tev wana bibin yek, va ji bona me pirr çetin e.“
Bi
êşên ji dil Hz. Nuh vî mêrivê poz bilind ra wusa bersiv da: “ Çi sucê mîrovên
neçar hene ku neçarî ji wan qewimî ye? Ewna jî xwedî dilekê paqîjin, dilê wan
tenê Xwedê ra qûltî kirin û guhdarî kirinê ra hazîrin.“
Ser
vê gotina ewna pirr hêrs ketin û bi hevra gotin: “Gava wusa ye, me dûr
bisekine. Te teklîfa me qebûl nekir, lewma qet pêwîst nîne ku tu dîsa tev me
ser vê mijarîya qezî bikî. Em gotina te nakin.»
Feqet
Pêxamber Nuh nedixwest ku dest jê ber bide. Dîsa jî hema hema her roj diçû cem
wan û ewna dawetê Îslamê dikir. Guh neda wan û bê razan berdewam kir ku, wan
bîne ser rîya rast: ”Ji Xwedê borandinê bixwezin! Ew we diborîne û xelat dike,
ser erdê jî rewşa we baş dibe. Zevîyên we berdar û hasilata we pirr dibe,
gellekî zarokan jî dide we. Lêbelê gerek hûn bîra xwe nekin ku Xwedê we
afirandîye. Bi rastî va ji bona Xwedê tiştekî pir hêsane, hela carekî mêze dora
xwe bikin, Wî tav, hîv û hemu histêrik jî afirandîye. Wî hemû xweza daye bin
emrê we. Hey gellê min, ma hûn ji bona feqîrîya min naxwezin min bawer bikin?
Qet ne be bawerîya xwe Xwedê binin. Wî hemû va çêyîtîya û dewlemendîya we ra
dîyarî kirîye. Gava hûn hê şîretên min guhdarî nekin, wê demê cezayê Xwedê we
ra dibe heq. Ez mirovek ji we me û naxwezim hûn bên ceza kirinê. Gava tofana
Xwedê were, wê demê tu kes nikane xwe ber xilas bike!”
Mîrovên
yê nedixastin dengê Hz. Nuh bibên, destê xwe dan ser guhên xwe. Hinekan jî pê
kincên xwe devrûyê xwe vedişartin ku Hz. Nuh wana nebînî. Hz. Nuh derket hember
wan û wan ra got:“ Hîna cezayê Xwedê nehatîye û pirr dereng nine, zu gotina min
bikin û îmana xwe ji min bînin!”
Wan
devrûyê xwe ve kirin û dadan Hz. Nuh: ”Tu tenê dixazî me bitirsînî. Nuh, tu
pirr pêşta terî! Here û tofanê Xwedê mera bîne ! Dema em dîsa gotinên
wusayê tirs û xirab te bibîhîsin, em te şûnê da bikujin! Ji bona te îroj şuva
tiştê herî baş, bê dengî ye! »
Dû
çûyîna wan Hz. Nuh destê xwe vekir û dua kir : »Ey Xwedêyê min, min
ew dawetê rîya te kirin. Lêbelê wan guhdarîya min nekirim. Min heqqê cezayê te
da ewna agahdar kirin, lêbelê wan pê min henekê xwe kirin. Va mîrovana hê terin
hê nebaş dibin û naxazin guhdarî min bikin. Ey Rebbê min, ez ditirsim ku yê dû
vana tên jî mîna wan nebaş bibin, belkî jî vana nebaştir dibin. Min, bavê min,
dîya min, mêr û jinên guhdarî min kirine ef bike. Xwedayê min, wa hemû însanê
din jî helak bike.»
Xwedê
xastina Hz. Nuh bîhîst û got: ”Pozxîn nebe, Nuh. Metirse jî. Ez gerekî va
însanê bê îman giştîke bixendiqînim. Tenê tu û yê tera dilsozin gerek
bifilitin. Min te ra çi got, wer bike! Keştîkekê mezin çê bike û benda emrê min
bisekine.“
Hz.
Nuh hema dest pê çe kirina keştîyê kir. Karekê pir mezin û çetin bû. Şev û roj
bê westayî keştî çê kir. Wexta mirovan bihîst ku Hz. Nuh keştîyekê pirr mezin
çê dike gişt komî serê Nuh bûn û pê henekê xwe kirin, gotin: “Tu li vir çi dikî
dînê dur? Tu hê naxazî pexambertîyê bikî? Her hal karên xeratan xweş ya wî çu û
pexambertî cî hişt. Keştîyek nava çolê da? Keştîyek ser erdê zaha? Gerek keştî
çer bê av here? Mirov niha dibînî ku tu dînî!“ Hz. Nuh wiha bersiv
da :“Bisekinin û sebir bikin! Gerek hun demekî kin da bibînin, çi dibe“
Wana
got: “Na! Nuh, gerek em tu tiştekê nebînin. Belê, tu mirovekê dînî.“
Roj
zu derbaz bûn. Wexta çêkirina keştîya mezin qedîya, Xwedê Hz. Nuh ra got:“ Niha
jî tev malbat xwe û mîrovên dû te hatin bikeve keştîyê. Hemû cinsên heywanan da
jî cot bi cot tev xwe bigre.“
Hz.
Nuh tev malbat û mîrovên îman bi wî hanî bûn dest bi kar kirin. Cotek deve,
qatir, pez, xezal, gûr, rovî, zurefe, fîl, meymun, mirîşk, xarxarik, qang,
kevok, şêr û bi hezaran heywanên mezin û piçuk hanîn kirin keştîyê. Gellekî av
û xarin jî, ji bona malbata xwe û heywanan girt keştîyê. Wî ji bona heywanan
keştîyê da axûrên piçuk jî çê kir û heywan kirinê. Hemuyan ra cî hebû û tu cîns
heywan derva nema. Hz. Nuh dû fermana Xwedê tev malbata xwe sîyarî keştîyê bû.
Derî û şibaqê keştîyê rind kîp kirin û ser roja mezin ku Xwedê xebera cezayê
dabû sikinîyan. Pirr derbaz nebû ew roj hat : Bahakê pirr xurt ewrên giran
û tarî tev xwe hanîn. Tav ket talda ewran û hemu der tarî bû. Brûsk vedijîyan û
girmîya ewran hemû dûnya dilerzîya. Carê da tofanê dest pê kir û bi çengan
baran barîya. Tev baranê her alîyê erdê da jî avê kil da. Hemû mal û melal, rê,
baxçe, bostan û daristan jî ketin bin avê. Hîna insanan fam kir ku kareseta Hz.
Nuh xeber da bû hat. Berê xwe dan çîyayên bilind ku xwe xilas bikin. Lêbelê her
diçû baranê zêde dikir. Avê keştî rajand û bilind kir, bahê jî da ber xwe. Her
alîyê da qêrîn û dengê mîrovan dahat guhê wan. Bela wan hati bû û kesekê
nedikanîya xwe biparêzîne.
Hz.
Nuh pencirê da temaşeyê der dikir ku hela çi dibe. Carekîda lawê xwe dît. Wî
bavê xwe bawer nekirî bû û neketibû keştîyê. Wî jî dikir derkevî serê çîyakekê
ku xwe biparêzine. Hz. Nuh ban lawê xwe kir û got: “Lawê min, çi dibe tev me
were, were ser keştîyê. Mewe hevalê bê bawermendan.” Feqet lawê wî jî wûsa
bersiv da: “Na, ez bi xwe dikanim derkevim serê çîyan û xwe biparêzim.” Feqet
Hz. Nuh jê dest ber ne da û got:“ Îroj tenê mîrovên ku yê Xwedê jê ra hatîye
rehmê tên pariztinê û dikanin stargehkê ba Wî bibînin.“
Hîna
Hz. Nuh gotina xwe neqedandi bû ku, pêlgekê mezin ew girt û bir.
Baran
şev û roj dibarîya û av bilind dibû. Mal, dar û ber, çîyayên herî bilind jî
ketin bin avê. Erd nedahat dîtinê. Her der bû behr. Hemu tişt ku, yê
nedikanîyan avê da jîyana xwe berdewam bikin mirîyan. Bê însan û heywanê
keştîyê da serê erdê kes nema. Av hîna bilind dibû û bahê jî behra reş û tarî
nav hev dixist. Keştî jî tev pêlê avê diçu û dahat, radijîya.
Hêdî
hêdî baran sekinîya, ewrên tarî belav bûn, bah sekinî û car caran jî tavê xwe
nav ewran da nîşan dida, ezman sayî bû. Erd demekê dirêj bin avê da ma. Heyan
rojekê keştî derkê ket û cîyê xwe da sekinîya avê ew gerand. Keştî serê çîyakê
sekinîya bû û navê wî jî çîyayê Agrîyê. Wexta Hz. Nuh ji keştîyê der ket pir
dilxweş bû. Wî Xwedê ra şukir kir ku ew û malbata xwe bi keştî vê tofana hatin
paraztinê. Wexta kurê wî hat bîra wî ew gellekî xemgin bû û got: “Ey Xwedayê min,
ew jî malbata min bû. Hemû gotinê te rastin. Tu dadgerî heri mezinî.»
Xwedê
jî wî ra got: »Ey Nuh, lawê te ne malbata te bû. Ew mîrovekê bê bawermend
bû. Gerek tu ber însanê bê bawermend nekevî. »
Hz.
Nuh desta ji Xwedê ef kirin xast. Xwedê jî duayên wî qebul kir.
Hêdî
hêdî hemu tişt mîna belê dibû. Dar û kulîlk dîsa hêşin bûn, heywanan jî lotik
dan xwe û serê erdê belav bûn. Zarokên Hz. Nuh dîsa bûn xwedî zarok û zêde bûn.
Mêr û jin dîsa serê erde belav bûn, dîsa bûn xwedî bostan, baxçe mal û melal,
zevî hajotin û Xanî çê kirin.
Bi
vî avayî Xwedê mîrovên ku yê fermanên wî tînin şûnê û rindîyê dikin xelat dike.
Û mîrovên kû xwe şaş dikin û Xwedê bîra xwe dikin, putan ra jî secde dikin
(hustîyê xwe xar dikin) cezayê xwe dikşînin. Gava mirov tiştekî nebaş kir û pê
hesîya, gerek ew poşman bûna xwe bîne zimîn. Wusa nekirin dibe sebeba
cezakirina wî û ji bona poşman bûne dibe ku dereng be.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Pirs:
Tewrat, kitêba kêye?
Boçî Nuhî gemî çêkir?
Kî ji mirovan di gel wî siwar bûn?
Piştî çend roja û li kîve gemiya Nohî dada? Ew cih
li kîve dikevit?
Ew çi heywan bû Nohî virêkirî da bizanit ka hişkatî diyar bûye?
Çend caran navê Noh di Încîlê
da hatiye? Û Incîl kitêba kêye?
